Hjólaföt - netverslanir

Þar eð ég telst nú vera "venjuleg" kona í þyngdarlegum skilningi áræddi ég að hætta mér inn í hérlendar íþróttabúðir, mátaði slatta af hjólabuxum og annan íþróttafatnað.  Passaði vissulega í eitthvað af þessu, en þá var hönnunin asnaleg, t.d. buxurnar stuttar að aftan, og hver vill hjóla með rassskoruna uppúr?  Ekki ég.  Svo ég ákvað að prófa að panta upp úr erlendri vefverslun sem sérhæfir sig í hjólavörum.  Pantaði einar kvenbuxur í xl og karlmannsbol í xl.  Þetta passaði svona líka ljómandi fínt, bæði meira að segja vel rúmt. 

Svo ég áræddi að panta meira og nú allt úr kvengeiranum.  En nei, xl er sko ekki sama og xl.  Þó að það sé innan sama framleiðanda.  Pantaði buxur og bol.  Í xl.  Buxurnar voru níðþröngar en náðu upp að herðablöðum að aftan.  Að framan náðu þær varla upp fyrir hárlínu.  Fór að lesa nánar lýsinguna á þessum buxum og þær reyndust vera hannaðar sérstaklega fyrir racer-konur.  Jahá, er ekki gert ráð fyrir því að konur þurfi að stíga af baki einhvern tíma???  Bolinn sem ég hafði keypt við passaði ágætlega á þverveginn, nema hann var óvenju stuttur að framan.  Aftur eitthvað racer-dæmi og merkilegt nokk, virtist vera hannað á holduga konu 160 á hæð.  Síddin að aftan er hins vegar það mikil að ég þarf ekki að taka með dömubindi í hjólatúrana...  "so there is no annoying gap"  stóð í lýsingunni á vefsíðunni.  Nei, það angrar mig ekki baun þótt brjóstin gægist niður undan bolnum og brúskurinn upp úr buxunum.  Gaaarrrggg.  Og nei, þið fáið ekki mynd!

Ætli ég haldi mig ekki við karlmannalínuna í framtíðinni.  Hef ekki séð svona asnalega hönnun á karlmannsflíkunum.  Hef alla vega ekki séð neinn með bibbann uppúr hjólabuxunum.

Verðlaunabikar

Ég hef einu sinni fengið verðlaunapening, varð önnur í 17 júní hlaupinu í Sandgerði þegar ég var 10 ára.  Að öðru leiti er íþróttaferill minn fremur viðburðalítill.

Þar til í sumar, er ég fékk mætingabikar Fjallahjólaklúbbsins.  Ég setti mér það markmið í byrjun sumars að komast í eiturgott form og liður í því var að mæta í allar þriðjudagsferðir klúbbsins.  Ég skrópaði bara í einni ferð, nr. 2, en þá var hífandi rok og mér til afsökunar var undankeppni Eurovision sama kvöld.  En ég mætti í allar hinar, fyrir utan tvær, en þá var ég stödd úti á landi í sumarfríi, hjólandi að sjálfsögðu.

Ásgeir var næstum búinn að vinna bikarinn í fyrra, mætti í allar ferðir nema eina, en þar eð Edda hafði mætt í jafn margar ferðir var dregið og Edda hreppti bikarinn. Ásgeir komst ekki í 4 ferðir í sumar, og þess vegna varð hann aftur að sjá á eftir bikarnum.  Ég skora á Ásgeir að ná honum af mér á næsta ári, en hann stendur fyrir aftan mig á myndinni, skiljanlega svolítið súr á svipinn.

Vanfærar konur?

Voðalega fer það í taugarnar á mér þegar barnshafandi konur eru skilgreinar sem vanfærar konur. Óléttar konur gengur eiginlega ekki heldur, ég er búin að vera bæði vanfær og ólétt síðustu árin, en hef þó ekki verið barnshafandi.

Ég var ekki vanfær um eitt né neitt þegar ég gekk með mín börn, stundaði hjólreiðar og fjallgöngur, fór upp á þak til að dytta að húsinu, gróf safnhaugi og sagaði niður tré með keðjusög.  Gerði allt sem ég var vön að gera áður en ég varð barnshafandi.  Labbaði meira að segja Lónsöræfin með gönguklúbbnum komin 5 mánuði á leið. 

Hér er ég með hressu kellunum mínum á toppinum á Búrfelli síðasta laugardag.

Búið að forgangsraða vegna bóluefnis

Óvissu helgarferð

Er ekki haustið tíminn til að skríða upp í sófa með kakó, teppi og góða bók?  Vissulega.  Það er líka góður tími til að pakka niður nesti og regngallanum og fara út að hjóla.  Haustlitirnir eru ægifagrir um þessar mundir og náttúran skartar sínu fegursta.  Svo ég valdi óvissu haustferð Fjallahjólaklúbbsins fram yfir sófalegu helgina 12-13 september.  Ég vissi að það yrði hjólað í 40 kílómetra fyrri daginn, gist á svefnlofti, svefnpokinn og hóflegur farangur trússaður upp í skála og svo hjólað svipað langt næsta dag.  Hjólað heim næsta dag, 45 kílómetra.  Svo ég þyrfti bara að taka með nesti fyrir daginn, hlý föt, regnföt, pumpu og bætur auk viðgerðasetts.

 

 

 

Sesselja fararstjóri tók á móti okkur við Árbæjarsafn og deildi út gulum vestum, betra að vera vel sýnilegur þegar skammdegið færist yfir.  Við fengum líka að vita að við værum á leið upp í Bláfjöll með viðkomu í Heiðmörk og Lækjarbotnum.  Heiðmörkin er alltaf falleg, sérstaklega á haustin.  Framan af hjóluðum við á auðveldum malbikuðum stígum, síðan eftir malarstígum Heiðmerkurinnar, en gamanið kárnaði í Lækjarbotnum.  Það átti að vera hjólafær stígur yfir í Waldorfskólann, en við fundum hann ekki. 

 

 

 

Teymdum hjólin yfir mela , móa og nokkrar lækjarsprænur, síðan tók við torfær stígur sem var æði tættur eftir mótorhjól.  Áðum við nýlegt minnismerki, súla með ljósi efst, og klifruðum upp í nærliggjandi kletta, þar sem Sesselja fann þetta líka fína einkatjaldstæði, eins og arnarhreiður uppi í klettunum.

 

 

Veðrið var gott  framan af, 15 stiga hiti en smá úði.  Varla hægt að óska sér betra veðurs á þessum árstíma.  Eittvað var náttúran í skringilegu formi, við höfðum aldrei séð jafn lítið vatn í Elliðaárstíflu, og í ánum á leiðinni voru stórar laxatorfur á sveimi.  En þegar við komum á afleggjarann upp í Bláfjöll brast á dæmigert Íslenskt haustveður, rok og rigning.  Og við auðvitað að hjóla upp í mót og með vindinn í fangið.  En það var bara gaman að takast aðeins á við náttúruöflin og fá smá roða í kinnarnar og finna rass- og lærisvöðvana stinnast.  Vitandi að skálinn var bara 3-5 kílómetra í burtu.  Það teygðist aðeins á hópnum í Bláfjöllum, sprækustu garparnir stormuðu á undan (ég þar á meðal) en áttum í erfiðleikum með að finna skálann.  Sáum glitta í hvítt hús uppi í hlíð og annað brúnt aðeins lengra.  Við hjóluðum þarna aðeins fram og til baka, upp og niður brekkur að leita að rétta skálanum.

 

 

Skíðaskáli Fram reyndist svo vera ljómandi huggulegur skáli, fín eldunaraðstaða, tvær sturtur, stórt og gott svefnloft ásamt tveimur litlum herbergjum.  Ég bauðst til að taka annað einkaherbergið, verandi annáluð hrotudrottning og var því boði tekið fegins hendi af samferðafólkinu.  Þegar fólk var búið að fara í sturtu og gíra sig aðeins niður yfir bjór hófst eldamennskan.  Magnús Bergs og Árni gerðust grillmeistarar, Magnús Þór tók að sér sveppina og sósuna.  Ég skar niður salatið, Sesselja kryddaði og undirbjó kjötið fyrir grillið,  hinir lögðu á borð og gerðu salinn huggulegan.   Þetta var bara eins og hjá stórri samheldri fjölskyldu.  Síðan snæddum við herlegheitin sem smökkuðust gríðarlega vel, skildum þó nokkra vel valda bita eftir handa Morten, en hann var væntanlegur í hús á milli 21 og 22.  Sumir lögðu seint af stað en komu þó.

 

 

Eftir matinn fengum við kaffi og konfekt, en svo fóru menn að ókyrrast þegar leið á kvöldið, og loks ákvað Magnús að fara út og leita að Morten.  Hálftíma seinna vorum við sem vorum eftir í skálanum að spá í hvort þetta hefði verið sniðug hugmynd að senda Magnús einan út, ef við þyrftum að ræsa út björgunarsveit, þá þyrfti að leita að tveimur stökum mönnum í myrkrinu í Bláfjöllum.  En fljótlega sáust tvær týrur í fjarska sem færðust í átt að skálanum.  Íþróttafélögin mættu gjarnan setja upp vegvísa heim að skálunum.  Skálinn sást ekki frá veginum í myrkri, þoku og rigningu, þrátt fyrir að hann væri uppljómaður.

 

 

Menn voru misþreyttir eftir daginn, sumir fóru í háttinn klukkan 22, aðrir vöktu fram eftir við að ræða landsins gögn og nauðsynjar, ferðasögur, fjarlæg lönd, dagskrána framundan hjá Fjallahjólaklúbbnum, hjólagræjur og hvaðeina.  Ég er ægileg prinsessa þegar kemur að svefnvenjum.  Þarf helst að sofa á hvítu laki og hafa blómamynstur á koddum og sæng.  Það er langt síðan ég svaf síðast í svefnpoka og átti von á að nóttin yrði erfið.  En merkilegt nokk, ég sofnaði kl 01 og rumskaði ekki fyrr en kl 10 næsta morgun.  Þá handviss um að klukkan mín væri biluð og hefði stoppað kvöldið áður.  En ilmurinn af ný löguðum hafragraut lagði inn til mín og nokkuð ljóst að ég var búin að sofa óslitið í 9 tíma.  Það sem fjallaloftið gerir manni gott.  Allt verður einhvern tíma fyrst, ég hef aldrei smakkað hafragraut með rúsínum og kanelsykri.  Bragðaðist bara ljómandi vel.

 

 

Veðrið hafði ekkert skánað frá deginum áður og var meira að segja ívið blautara.  En við vorum með vindinn í bakið og fukum til Hafnarfjarðar á mettíma.  Áðum hjá fallegum hraundröngum og kláruðum nestið og konfektið frá kvöldinu áður.  Nýju hjólabuxurnar mínar reyndust vera vatnsheldar eins og framleiðandinn lofaði, en regnvatnið hafði runnið niður eftir þeim og bókstaflega fyllt skóna mína.  Hitinn var áfram  kring um 15 stig svo okkur var ekkert kalt þótt við værum svolítið blaut.  Þá hófst leitin að góðri hjólaleið frá Hafnarfirði að Garðabæ.  Ekki var hún auðfundin, en fannst loks eftir smá leit um iðnaðarhverfið.  Ó, hve það var þægilegt að skríða upp í sófa með teppi, heitt kakó og góða bók þegar ég kom heim úr þessari líka ánægjulegu hjólaferð.

 

Hér má sjá myndband úr ferðinni:

 

Klæðaburður

Þegar ég var tvítug var ég afskaplega horuð, ekkert nema skinn og bein.  Mér hefur iðulega fundist kvenfólk fallegra ef það er aðeins þrýstið og reyndi eins og ég gat að fita mig á þessum tíma, drakk meira að segja glas af rjóma á hverju kvöldi.  Án árangurs, ég var alltaf sama horrenglan.  Ég var í pönkinu á þessum tíma, oft klædd í leðurbuxur og leðurjakka, keðjur, rifna boli og svartar blúndur.  Þegar ég lenti í bílslysinu 1984 þurfti að klippa utan af mér fötin.  Ég harðbannaði þeim að vísu að klippa leðurjakkann, vildi frekar þola að vera klædd úr honum, hrygg og mjaðmagrindarbrotin.  En þar eð ég var að reyna að vera þrýstin skvísa var ég í bara og aðeins 5 gammosíum undir leðurbuxunum, þar af tvær ullar stil-longs.  Ég gleymi ekki svipnum á hjúkkunni sem fór með sundurklippta gammosíu-staflann í ruslið, henni hefur ábyggilega fundist þetta afskaplega skrýtin múnderíng í heitum júní mánuði.



Ef það þyrfti að grafa mig grútskítuga upp úr skurði í dag eftir umferðaslys (ég þá á hjólinu) og klippa utan af mér larfana gætu menn á slysadeild rekið upp stór augu.  Yst fata er ég iðulega í sjúskuðu gulu endurskinsvesti, trosnuðu á köntunum og með bikslettur sem fara ekki úr við þvott.  Þar undir er ég oftast í karlmanna flíspeysu eða renndum bol en þar undir er ég svo í afskaplega fallegum rauðum glimmer og pallíettu-topp sem mamma keypti á Spáni fyrir nokkrum árum.  Svona eins og prinsessa í álögum.  Ég uppgötvaði í sumar að þessi bolur væri bara assgoti fínn hjólabolur þegar öll föt voru orðin skítug og mig vantaði þunnan og þægilegan bol til að hjóla í.  Þornar fljótt, svitalykt festist ekki í honum, mér er ekki of heitt í honum undir annarri flík og ég er þá ekki nakin undir ef ég þarf að renna niður þegar ég fer inn í búð.  Nú og svo er ég ballfær ef ég einhverra hluta vegna þyrfti að skella mér fyrirvaralaust á djammið úr hjólatúr, annað eins hendir mann nú öðru hvoru...

Mér fannst eitthvað vanta

"Ég ætla ekki að..." og orðið var gripið á lofti af móður minni.  "Þú færð utanlandsferð ef þú fermist."  Þar með voru örlög mín ráðin, ég fór í fermingarfræðsluna og fermdist síðan með pompt og prakt.  Svo sem allt í lagi með það, og ég á þessa líka fínu *hóst* fermingarmynd sem minningu um daginn.

Ég hef hjólað til vinnu, mína venjulegu leið um Langholtsveginn eftir sumarfrí og fannst eitthvað vanta.  Kom því samt ekki alveg fyrir mig hvað vantaði.  En auðvitað var það hann Helgi með mótmælaspjöldin sín "sem vantaði".

 

Vinkona mín ákvað að skíra ekki son sinn þegar hann fæddist, ein ástæðan var að hún gat ekki hugsað sér að hann yrði jafn ósáttur við skírnina og Helgi sálugi.  Segið svo að kallinn hafi ekki haft áhrif. 

Ég sakna þess að sjá hann ekki á horninu sínu.  Blessuð sé minning hans!