Þingvellir

 

Ég skar smá flipa framan af fingurgómi þegar ég var að taka hjólið mitt niður af bílnum þegar ég var að keppa uppi á Akranesi fyrir nokkrum vikum.  Var ekki með sjúkrakassann með mér en ljósmyndari staðarins gaf mér tvo plástra sem dugðu til að hemja blóðflæðið.  Ég býst raunar allt eins við að ég hefði ekkert látið blæðandi fingurgóm stoppa mig í að taka þátt, þó að ég hefði ekki getað búið um sárið.  Mér til mikillar ánægju vann ég kvennakeppnina og hreppti mitt fyrsta gull og bikar til eignar. 

Daginn fyrir Íslandsmeistaramótið í hjólreiðum skar ég mig á beittu áli.  Aftur í fingurgóm.  Ætli þetta sé fyrirboði, hugsaði ég.  Og mikið rétt.  Ég vissi að annað gull væri í höfn.  Raunar daginn áður en ég tók þátt.  Það var nefnilega enginn skráður í B flokk kvenna í Íslandsmeistaramótinu nema ég.  Ég var því nokkuð örugg um gullið, nema mér tækist ekki að ljúka keppni á skikkanlegum tíma.  Það myndi þurfa meira til en sprungið dekk, ég er bara örfáar mínútur að skipta um slöngu.

Ég vissi líka eftir að hafa skoðað þátttakendalistann og séð að fólk var ræst í keppnishópum, að ég myndi ekki geta draftað hjá neinum.  Oftast hef ég valið mér stæðilega karlmenn sem eru örlítið sterkari hjólarar en ég og náð að hanga aftan í þeim og nýta kjalsogið.  Þá er snöggtum minni orkunotkun, og maður finnur raunar púlsinn fara niður í rólegheit.  Ég var ræst í hópi 4 afrekskvenna, svo ég vissi vel að þær myndu stinga mig af í fyrstu brekkunni.  Sem þær gerðu.

Að hjóla í keppni.  Það er erfitt að lýsa hvað er svona sérstakt við það.  Adrenalínið fer á milljón og maður fyllist einhverri einkennilegri "ég-skal" þörf.  Í fyrstu keppninni sem ég tók þátt í, Reykjanesmótið 2010, þá stóð ég úti í móa að filma keppendur þegar þeir lögðu af stað.  Svo átti ég eftir að hlaupa að hjólinu, ganga frá myndavélinni og koma mér af stað.  Þá voru allir keppendur horfnir og ég fylltist þessari sérstöku þörf ég-skal-þó-ná-manninum-með-hundinn.  Það er nefnilega svolítið krúttlegt við íslensku keppnirnar.  Þó að þarna sé afburða íþróttafólk að taka þátt, þá eru keppendur af öllu tagi, allt frá spandex liði yfir í ja, fólk í sunnudagshjólatúr með hundana sína.  Og svo miðaldra gigtveikar húsmæður eins og ég.  Það fór svo að ég hjólaði fram úr hverjum þátttakendum á fætur öðrum og endaði á verðlaunapalli, 3ja af 7 konum.  Þarna komst ég á bragðið, hvað keppnishjólreiðar geta fært manni mikið kikk.

Svo ég setti mér önnur markmið en venjulega þegar ég sá umgjörðina á þessu móti.  Að æfa mig í að drekka á ferð, erfiðara en marga grunar, taka því með æðruleysi ef það spryngi hjá mér (sem gerðist ekki) og athuga hvað ég væri lengi að fara 34 km ein í nánast logni.  Þetta var svipuð vegalengd og á Akranesinu, en ég var 7 mínútum lengur að hjóla Þingvellina.  Það munaði því að ég gat draftað í mótvindinum uppi á Skaga hálfa leið og var með meðvind hinn helminginn.  Ég skal viðurkenna að ég var líka farin að gleyma mér á köflum, ilmurinn af gróðrinum var yndislegur.  Landslagið var fallegt.  Ég var farin að glápa á léttklædda karlmenn í vegarkantinum, það var slatti að fólki við veiðar, á göngu eða hjólandi.  Þetta allt tefur og glepur þegar maður er í hjólakeppni!

Ég hef aldrei hjólað sömu leið tvisvar sinnum sama daginn.  Fyrr en þennan dag.  Ég fór einu sinni út að labba með  vinnufélaga í hádeginu í mörg ár.  Við löbbuðum 20 mínútna hring í Breiðholtinu.  Alltaf sama hringinn.  Einn daginn datt okkur í hug að labba öfugan hring.  Þá sáum við hluti sem við höfðum aldrei tekið eftir áður.  Gosbrunna, runna og ný blóm.  Allt annað Breiðholt.  Þannig var það með Þingvellina.  Það var skýjað fyrri hringinn, en svo brast hann á með sól og blíðu.  Seinni hringurinn var allt öðru vísi og mikið fallegri.  Allt annar Þingvöllur.

Í dag vildi ég óska að ég hefði hefði tekið örlítið betur á.  Af því A flokkur karlmanna náði að hringa mig rétt fyrir endamarkið.  Það hefði verið rosalegt kodak-moment fyrir mig ef ég hefði verið sjónarmun á undan þeim í mark, þó að ég væri að klára minn annan og seinni hring og þeir sinn þriðja af sex.  Stundum verður maður að stela athygli þegar færi gefst...  Ég var raunar að hugsa þetta á meðan ég var að hjóla.  Að ég yrði pottþétt hringuð.  Bjóst jafnvel við að það yrði af öllum keppendum, A og B flokki karla og A flokki kvenna.  Svo ég er bara ánægð með að það var eingöngu fyrsti hópur A flokks sem náði að taka fram úr mér á minni leið.

Og hvar annars staðar en á Íslandi fær maður að prófa racer sigurvegarans?  Karen Axelsdóttir varð Íslandsmeistari kvenna, við erum álíka háar og með svipað innanfótarmál.  Ég hafði prófað racerinn hans Garðars, sem er stærð 58, fékk strax verki í háls og handlegg og hélt jafnvel að ég gæti ekki verið svona álút á hjóli.  En racerinn hennar Karenar er 54 og hann smellpassaði, engir verkir og bara, vííí, gaman.  Þá er bara að endurskoða fjárhagsáætlunina fyrir næsta ár.

Sjá nánar úrslit og myndir á www.hfr.is

Myndavélin var líka með í för, svolítið snubbótt myndatakan í verðlaunaafhendingunni, ég var komin á aðvörun með rafhlöðuna, var ekki viss um að ná öllum með.

https://youtu.be/23kSkXKTcjQ