Óvissu helgarferð

17.9.2009 | 18:25

Er ekki haustið tíminn til að skríða upp í sófa með kakó, teppi og góða bók? Vissulega. Það er líka góður tími til að pakka niður nesti og regngallanum og fara út að hjóla. Haustlitirnir eru ægifagrir um þessar mundir og náttúran skartar sínu fegursta. Svo ég valdi óvissu haustferð Fjallahjólaklúbbsins fram yfir sófalegu helgina 12-13 september. Ég vissi að það yrði hjólað í 40 kílómetra fyrri daginn, gist á svefnlofti, svefnpokinn og hóflegur farangur trússaður upp í skála og svo hjólað svipað langt næsta dag. Hjólað heim næsta dag, 45 kílómetra. Svo ég þyrfti bara að taka með nesti fyrir daginn, hlý föt, regnföt, pumpu og bætur auk viðgerðasetts.

Sesselja fararstjóri tók á móti okkur við Árbæjarsafn og deildi út gulum vestum, betra að vera vel sýnilegur þegar skammdegið færist yfir. Við fengum líka að vita að við værum á leið upp í Bláfjöll með viðkomu í Heiðmörk og Lækjarbotnum. Heiðmörkin er alltaf falleg, sérstaklega á haustin. Framan af hjóluðum við á auðveldum malbikuðum stígum, síðan eftir malarstígum Heiðmerkurinnar, en gamanið kárnaði í Lækjarbotnum. Það átti að vera hjólafær stígur yfir í Waldorfskólann, en við fundum hann ekki.

Teymdum hjólin yfir mela , móa og nokkrar lækjarsprænur, síðan tók við torfær stígur sem var æði tættur eftir mótorhjól. Áðum við nýlegt minnismerki, súla með ljósi efst, og klifruðum upp í nærliggjandi kletta, þar sem Sesselja fann þetta líka fína einkatjaldstæði, eins og arnarhreiður uppi í klettunum.

Veðrið var gott framan af, 15 stiga hiti en smá úði. Varla hægt að óska sér betra veðurs á þessum árstíma. Eittvað var náttúran í skringilegu formi, við höfðum aldrei séð jafn lítið vatn í Elliðaárstíflu, og í ánum á leiðinni voru stórar laxatorfur á sveimi. En þegar við komum á afleggjarann upp í Bláfjöll brast á dæmigert Íslenskt haustveður, rok og rigning. Og við auðvitað að hjóla upp í mót og með vindinn í fangið. En það var bara gaman að takast aðeins á við náttúruöflin og fá smá roða í kinnarnar og finna rass- og lærisvöðvana stinnast. Vitandi að skálinn var bara 3-5 kílómetra í burtu. Það teygðist aðeins á hópnum í Bláfjöllum, sprækustu garparnir stormuðu á undan (ég þar á meðal) en áttum í erfiðleikum með að finna skálann. Sáum glitta í hvítt hús uppi í hlíð og annað brúnt aðeins lengra. Við hjóluðum þarna aðeins fram og til baka, upp og niður brekkur að leita að rétta skálanum.

Skíðaskáli Fram reyndist svo vera ljómandi huggulegur skáli, fín eldunaraðstaða, tvær sturtur, stórt og gott svefnloft ásamt tveimur litlum herbergjum. Ég bauðst til að taka annað einkaherbergið, verandi annáluð hrotudrottning og var því boði tekið fegins hendi af samferðafólkinu. Þegar fólk var búið að fara í sturtu og gíra sig aðeins niður yfir bjór hófst eldamennskan. Magnús Bergs og Árni gerðust grillmeistarar, Magnús Þór tók að sér sveppina og sósuna. Ég skar niður salatið, Sesselja kryddaði og undirbjó kjötið fyrir grillið, hinir lögðu á borð og gerðu salinn huggulegan. Þetta var bara eins og hjá stórri samheldri fjölskyldu. Síðan snæddum við herlegheitin sem smökkuðust gríðarlega vel, skildum þó nokkra vel valda bita eftir handa Morten, en hann var væntanlegur í hús á milli 21 og 22. Sumir lögðu seint af stað en komu þó.

Eftir matinn fengum við kaffi og konfekt, en svo fóru menn að ókyrrast þegar leið á kvöldið, og loks ákvað Magnús að fara út og leita að Morten. Hálftíma seinna vorum við sem vorum eftir í skálanum að spá í hvort þetta hefði verið sniðug hugmynd að senda Magnús einan út, ef við þyrftum að ræsa út björgunarsveit, þá þyrfti að leita að tveimur stökum mönnum í myrkrinu í Bláfjöllum. En fljótlega sáust tvær týrur í fjarska sem færðust í átt að skálanum. Íþróttafélögin mættu gjarnan setja upp vegvísa heim að skálunum. Skálinn sást ekki frá veginum í myrkri, þoku og rigningu, þrátt fyrir að hann væri uppljómaður.

Menn voru misþreyttir eftir daginn, sumir fóru í háttinn klukkan 22, aðrir vöktu fram eftir við að ræða landsins gögn og nauðsynjar, ferðasögur, fjarlæg lönd, dagskrána framundan hjá Fjallahjólaklúbbnum, hjólagræjur og hvaðeina. Ég er ægileg prinsessa þegar kemur að svefnvenjum. Þarf helst að sofa á hvítu laki og hafa blómamynstur á koddum og sæng. Það er langt síðan ég svaf síðast í svefnpoka og átti von á að nóttin yrði erfið. En merkilegt nokk, ég sofnaði kl 01 og rumskaði ekki fyrr en kl 10 næsta morgun. Þá handviss um að klukkan mín væri biluð og hefði stoppað kvöldið áður. En ilmurinn af ný löguðum hafragraut lagði inn til mín og nokkuð ljóst að ég var búin að sofa óslitið í 9 tíma. Það sem fjallaloftið gerir manni gott. Allt verður einhvern tíma fyrst, ég hef aldrei smakkað hafragraut með rúsínum og kanelsykri. Bragðaðist bara ljómandi vel.

Veðrið hafði ekkert skánað frá deginum áður og var meira að segja ívið blautara. En við vorum með vindinn í bakið og fukum til Hafnarfjarðar á mettíma. Áðum hjá fallegum hraundröngum og kláruðum nestið og konfektið frá kvöldinu áður. Nýju hjólabuxurnar mínar reyndust vera vatnsheldar eins og framleiðandinn lofaði, en regnvatnið hafði runnið niður eftir þeim og bókstaflega fyllt skóna mína. Hitinn var áfram kring um 15 stig svo okkur var ekkert kalt þótt við værum svolítið blaut. Þá hófst leitin að góðri hjólaleið frá Hafnarfirði að Garðabæ. Ekki var hún auðfundin, en fannst loks eftir smá leit um iðnaðarhverfið. Ó, hve það var þægilegt að skríða upp í sófa með teppi, heitt kakó og góða bók þegar ég kom heim úr þessari líka ánægjulegu hjólaferð.

Hér má sjá myndband úr ferðinni:

&nbsp;