Veiðivötn

5.10.2010 | 16:49

Það voru hvorki árabátar né rósóttir kjólar með í för þegar Fjallahjólaklúbburinn fór í haustferð í Veiðivötn. Nóg var hins vegar af spandex, goretex og öðru svona -ex dóti sem er nauðsynlegt að hafa með, á þessum árstíma er allra veðra von. Við vorum alls ellefu, þrjár konur, einn piltur og sjö karlmenn.

Hvernig kemur maður 10 reiðhjólum upp í litla kerru? Með því að skrúfa hjólin í sundur. Ég hef þó nokkrum sinnum tekið framgjörðina og hnakkinn af þegar ég er að troða hjólinu mínu inn í bíl, ég sný þá hjólinu á hvolf, losa bremsupúðavírinn, skrúfa framhjólið laust og toga það upp úr falsinu. Þetta tekur mig smá tíma. Ég ætlaði að fara að snúa hjólinu mínu við þegar einn vanur hjólari leið niður í frumbyggjastellingu, snör handtök og fimm sekúndum síðar fóru gjörðin og hjólið upp í kerru sitt í hvoru lagi. Alltaf lærir maður eitthvað nýtt. Ég hafði smá áhyggjur af því að gjörðin myndi hoppa upp úr kerrunni ef hún lægi þarna laus upp á rönd, en sumir glottu nú bara og sögðu að það myndi ekki gerast, lögðu meira að segja hjólin sín að veði, sem eru langtum verðmætari en mitt.

Núverandi fjallahjól er svona meira skrepp-í-bæinn og aðeins-upp-í-Heiðmörk, ég fer ekkert á bömmer þó að því yrði stolið af mér eða ef ég týni því á djamminu niðri í bæ... En ef ég væri framgjarðarlaus uppi í Veiðivötnum, þá yrði nú lítið hjólað þá helgi. Ég á kannski eftir að fá mér alvöru hjól einn daginn, fann að ég gat hjólað hraðar, en hjólið stoppaði mig af, það er bara venjulegt 21 gíra, fúlt að horfa á eftir reiðfélögunum hverfa út við sjónarrönd, hafa kraftinn en ekki gæðinginn til að fylgja þeim eftir.

Var ekki vont veður? Jú, jú, það blés svolítið á okkur. Ísland er bara þannig, það má alltaf búast við roki, sérstaklega að haustlagi og sérstaklega uppi á hálendinu að haustlagi. Stundum er nauðsynlegt að upplifa smá mótlæti til að maður geti notið þess betur sem er gott. Ég skal viðurkenna að það var ansi hvasst, stundum var ekki stætt, hvað þá að reyna að hjóla upp brekku með kannski 30 metra vindhviðu í fanginu.

En náttúran er ægifögur þarna í Veiðivötnum, þá tekur maður ekkert eftir því þó að það bylji á manni smá haglél. Þó að við höfum bara farið ríflega 20 km fyrri daginn, þá var sko tekið nokkuð vel á, smá bruni í lærum og rassi.

Björgvin á heiður skilið fyrir að sjá um kvöldmatinn, ketið var girnilegt, bragðaðist ótrúlega vel, frábær félagsskapur, mikið hlegið og ég held að Siggi sé búinn að jafna sig á heilahristingnum.

Er ekki eh-uh vont að sofa hjá fólki sem þú þekkir ekki neitt? Það er misþröngt í svona skálum, ég hef þurft að samrekkja ókunnugu fólki í örmjóum kojum á óbyggðaferðalögum mínum fyrr á árum, þessi rúmaði hins vegar 60 manns, nóg pláss og víðáttubrjálæði, samt völdu strákarnir að kúra þétt saman...

Nema Prinsinn á bauninni...

Var ekki kalt í skálanum? Ég stóð undir nafni, svaf í hjóla-gallanum. Það kólnaði ansi mikið eftir því sem leið á nóttina, ég var komin í ullarfötin, hjólabuxur og jakka, tvö buff og vetrarvettlingana. Þetta voru náttfötin, ekki veit ég hvað ferðafélagarnir hugsuðu þegar þeir sáu prinsessubælið mitt, þeir hafa kannski frekar átt von á að ég skriði framúr í náttkjól frá Viktoríu-tímabilinu, en að Hjóla-Hrönn skyldi stökka framúr fullklædd og klár í slaginn. En mér er sama, ef það er möguleiki, þá vil ég hafa þægindi, tek sængina og alla þrjá koddana mína með. Ég kúldrast ekki í þröngum svefnpoka, ef ég þarf þess ekki.

En það eru ekki bara við nýliðarnir sem lærum af reynsluboltunum, þeir geta líka lært af okkur. Hvað gerir maður þegar maður kemur pungsveittur heim úr hjólatúr, uppgötvar eftir sturtuna að það eru engar hreinar næríur til. Þú verður sóttur eftir korter til að mæta í fermingu / jarðarför / 60 ára afmæli frænku ect.... Enginn tími til að hjóla út í Hagkaup að kaupa nýjar. Jú, þværð nærbuxurnar í höndunum og skellir þeim svo í örbylgjuna í 2-3 mínútur (rakar þig á meðan). Koma út rjúkandi heitar og þurrar. Þurrkari gerir vissulega sama gagn, en það eru ekki allir sem eiga svoleiðis græju. Gallinn við að vera hreinskilinn er að hér eftir þiggur enginn örbylgjupopp hjá mér.

Framan af sunnudegi breyttist hjólaferðin í jeppa-ferð. Við ákváðum að hjóla ekki meira í Veiðivötnum vegna veðurs, fara frekar niður í Þjórsárdalinn og hjóla þar í meira skjóli. Fórum og skoðuðum Hreysið, þetta er svona felumynd, sérðu Örlyg?

Við fórum svo og heimsóttum Unnar sem gaf okkur kaffi og tók af okkur hópmynd rétt áður en við létum gamminn geysa niður Þjórsárdalinn.

Ertu ekki eftir þig eftir svona ferð? Tjah, ef ég hefði ekki farið í þessa hjólaferð, fyllt lungun af heilnæmu lofti, nært á mér hnén með hreyfingunni sem og andann með skemmtilegum félagsskap, þá hefði ég verið á árshátíð, tiplað um á háum hælum, röflað um fjármál og endurskipulagningu, fengið brjóstsviða af einhverju freyðivínssulli, dottið hraustlega í það, dansað allt of mikið og endað með timburmenn dauðans að drepast í hnjánum á sunnudeginum... Hvaða vitleysa, það hefði verið gaman á árshátíðinni. En það var líka gaman í Veiðivötnum.