Ég var félagi í Útivist á mínum yngri árum.  Þrammaði þá með þeim nokkrar perlur Íslands, Fimmvörðuhálsinn, fullt af dagsferðum og ógleymanleg páskaferð á Snæfellsjökul.  Svo tók ómegðin og sófasetutímabilið við og ég hreyfði mig lítið á þeim tíma.  Það var alls ekki leiðinlegt tímabil, að horfa á börn að leik er líka góð skemmtun.  En því lauk og allt í einu sat ég ein inni í stofu og enginn vildi leika við mig.  Kallinn í boltanum og krakkarnir úti að leika við vini sína.  Svo ég fór á stúfana og fann Fjallahjólaklúbbinn.  Búin að eiga margar góðar stundir hjólandi með félögum mínum út um hvippinn og hvappinn.  En stundum hafa fallið niður ferðir hjá okkur, og þá hafa félagarnir í Hjólarækt Útivistar ættleitt mig.  Svo ég ákvað að gerast aftur félagi í Útivist og nota síðsumarið í minni hjólandi tilveru til að njóta þess að ferðast um á reiðhjóli.  Á meðan ég get og gigtin leyfir.  Enginn veit sína æfi fyrr en öll er.

Það var hjólað, sungið, etið, drukkið og skemmt sér á 40 ára afmælishátið Útivistar við Strútsskála. Ég var hópi 6 sem hjóluðu á svæðið, en jeppadeildin mætti líka, sem og gönguhópar. Mikið gasalega var þetta gaman.  Ég gleymdi að kíkja á veðurspá, bókaði mig í ferðina og borgaði matinn fyrirfram.  Úps.  Grenjandi rigning og rok.  Shit.  Jæja, ég hætti þá bara við.  En sem betur fer skánaði veðurspáin smám saman og daginn sem við keyrðum áleiðis og hjóluðum 30 km leið að Strútsskála var komið fínasta veður.  Þennan sama dag var drusluganga haldin viða um land.  Guðbjartur var eini karlkyns hjólarinn í hópnum, hafði þó andlegan stuðning af Grétari sem sá um að trússa dótið okkar inn í Strút. 

Til að fyrirbyggja misskilning, við vorum allar góðar við Guðbjart.  Hann, í augnabliks aðgæsluleysi datt á nánast engri ferð og skrámaðist.  Sem betur fer ekkert alvarlegt, en hann sá um druslugönguna fyrir okkar hönd.

Leiðin er falleg og við hjóluðum á vegi, sem breyttist um tíma í nokkuð þungfæran sand.  Og eftir að við mættum hópi hestafólks, þá breyttist þungfæri sandurinn í ófært helvíti.  En samt, að ganga og styðja sig við reiðhjól er auðveldara en ganga án reiðhjóls.  Og miklu meira töff en venjuleg göngugrind, sem ég ehemm, skal viðurkenna að ég hef verið að íhuga að fjárfesta í til að nota við ákveðnar aðstæður, svo ég geti sest þegar hnén bera mig ekki lengur.

Á reiðhjóli skynjar maður hluti öðruvísi.  Ef þú sérð eitthvað fallegt í náttúrunni, þá stoppar maður á 5 sekúndum og nær að festa augnablikið á filmu.  Eða flögu réttara sagt.  Á 90 km hraða er það aðeins flóknara og fólk nennir ekki að standa í því að stöðva, snúa við, keyra til baka, snúa aftur við og finna jafnvel ekki staðinn aftur.  Stundum er þetta metraspurgsmál að stoppa á rétta staðnum.

Talandi um að stoppa á rétta staðnum...  Á ferðalagi um holt og hæðir þarf fólk óhjákvæmilega að gera þarfir sínar úti í guðsgrænni náttúrunni.  Í einu stoppinu gekk ég vel frá hópnum svo andblærinn myndi ekki bera ilminn aftur til þeirra.  Verandi með mín ónýtu hné, þá á ég í smá erfiðleikum með að koma mér í góða stellingu.  Ef ég er bara að pissa geri ég það hálfstandandi með rassinn út í loftið.  Sérlega skemmtilegt sjónarhorn ef einhver kemur óvænt aftan að mér á þeim tímapunkti...

En ég þurfti að gera meira og þá vandast málið örlítið.  Ég get ekki sest á hækjur mér eins og fólk gerir almennt úti í náttúrunni.  Ég notaði stóran stein, hallaði mér upp að honum og lét mig síga niður þangað til ég var komin í sömu stellingu og þegar ég sit á skínandi hvítu postulíni.  Þarna sit ég að því er virðist í lausu lofti þegar bíll kemur úr hinni áttinni og stoppar rétt hjá mér.  Þar eð ég var í skærgulu öryggisvesti get ég ekki ímyndað mér annað en fólkið hafi séð mig, en það er ekki alveg víst að þau hafi áttað sig á hvað ég var að gera.  Kannski verið að furða sig á þessari houdini stellingu og, ehemm, kannski tekið mynd...  Eða kannski bara að skoða kort, en það voru gatnamót framundan.  Um leið og ég stóð upp og girti mig, þá spændu þau í burtu.  Kannski var fólkið í bílnum þá fyrst að fatta að ég var ekki sitjandi á steini.

Þessi mynd af mér var tekin fyrr um morguninn fyrir utan Strútsskála, kannski teikn um það sem koma myndi.  Og talandi um teikn.  Þegar hjólaferð helgarinnar var lokið, þá var þessi tala á mælinum.

Hjólafélagar mínir skildu ekkert í því að ég skyldi bera hjólið nokkra metra upp á grasbalann, sem ég gerði til að hafa skemmtilegri bakgrunn með þessari mögnuðu tölu. Sem ég hefði nú kannski átt að segja þeim að væri á mælinum. Ég bar hjólið til að skemma ekki töluna, en það hefði ég gert ef ég hefði leitt hjólið þangað.

Ég fór út að hjóla í dag.  Það er svo sem ekki í frásögur færandi, suma daga gerist ekki neitt, svo næsta dag er eins og maður sé staddur í stuttmynd eftir Fellini.  Ég stormaði inn í bakgarð.  Þar gekk ég fram á þjóðþekkta konu við iðju sem ég myndi aldrei láta nappa mig í.  Hún sat í kjallaratröppum og var að reykja.  Ég reykti þó í ein 10 ár, til 26 ára aldurs.  Þá hafði ég ekki heilsu til að reykja lengur.

Þegar ég er að sniglast í kring um hús fólks er ég iðulega með Fréttabréf Fjallahjólaklúbbsins í hendinni ásamt skírteinum sem ég er að bera út.  Sem betur fer var ég með skírteini fyrir aðila sem bjó þar líka, auðvitað get ég haldið á einhverju og þóst vera að leita að einhverjum.  Ég fór að öðru húsi hálftíma síðar og veit að í götunni býr annar þjóðþekktur einstaklingur.  Eg hef krassað heilu grillveislurnar, barnaafmæli, labbað inn í garð í flasið á hálfnöktu og alsnöktu fólki.  Þetta er ekki leiðinlegt.  Ég fær hreyfingu, ferskt loft, fæ smá mannlíf í æð, bros frá fólki.  Sérstaklega ef ég er með hundinn minn með mér.

Það búa ábyggilega einhverjir þekktir einstaklingar á Hverfisgötu.  Á hjólabrautinni fyrir framan mig var rauðum bíl lagt þversum á hjólabrautina.  Það er svo sem ekki i frásögur færandi, daglegt brauð skilst mér.  Nema ég í kvikyndisskap mínum vitandi að ég væri með góðar bremsur hjólaði á fullri ferð í áttina að bílnum og þóttist ekki ætla að stoppa.  Snarhemlaði svo og sveigði út á götu.  Stoppaði og beygði mig niður og rýndi inn í bílinn inn um opna rúðu, grafalvarleg á svip.  Það kona í farþegasætinu og karlmaður undir stýri.  Hann leit á mig grafalvarlegur á móti.  "Þetta er lögreglan".  Ég hef húmor og gat ekki annað en flissað.  "Já, er það?"  En auðvitað gæti þetta hafa verið lögreglan, under cover, man ekki íslenska orðið í augnablikinu.

Ég hjólaði áfram sem leið lá í Vesturbæinn að hrella mann og annan.  Og tókst það svo sannarlega.  Við Geirsgötu tróð ég mér meðfram bílaröðinni, upp á gangstétt og um leið og græna ljósið kom tók ég af stað beint áfram, en sendibíllinn sem var fremstur ætaði að beygja til hægri.  Munaði bara örfáum millimetrum að ég klessti nýja fína hjólið mitt.  Nei, þið fáið ekki mynd, ég er enn að bródera skósíða blúndunáttkjólinn minn.  Öðru vísi verð ég ekki mynduð í návist reiðhjóla hér eftir.

Það má þakka snörum viðbrögðum bílstjórans að ég sit hér heil á húfi og pikkka þessar línur.  Ég setti aðra hönd á hjarta og laut höfði, það er mitt tákn til bílstjóra ef ég geri einhver heimskupör.  Hann hefur ábyggilega þusað um helvítis hjólakellingar sem troða sér alls staðar og þykjast mega vera hvar sem er.  Ég var(er) jú með brjóst og var í hlébarðamynstruðu pilsi.  Svo menn ættu að sjá að þar fer kona.  Okkur ber að sjálfsögðu að fara eftir umferðarlögum, eins og öllum öðrum.

Áfram lá mín leið vestur í bæ, og þar framdi ég morð.  Á saklausri hunangsflugu.  Ég hjólaði á hana og það heyrðist klask þegar hún krassaði á handleggnum á mér.  Mér þykir þetta ákaflega leiðinlegt en svona er þetta, maður brýtur stundum óvart á saklausum.

Það gerðist nú ekkert fleira markvert, ég hjólaði eins og druslan dreif (ég, hjólið kemst mikið hraðar) og rúllaði inn í bakgarðinn heima, sem oh, þarf að slá, ég hef bara engan tíma í það, maður þarf jú að hanga á netinu og svona.  Hekluskottið stóð í sólstofunni og horfði ásakandi á mig.  "Fórstu út að hjóla?  Án mín?  Erum við ekki vinkonur?"

Það verður nú að njóta bliðviðris líka, stunum þarf að gera hlé á því sem maður er að fást við, setjast út með svaladrykk og hugsa málið.  Öll kurl koma til grafar að lokum.

Titill þessarar færslu gæti líka verið hrakfallasaga Hrannar.  Ég ákvað að fara út að hjóla með syni mínum, 11 ára gömlum.  Þetta var snemma kvölds og við byrjuðum á að þvo hjólin á N1 stöðinni á Ísafirði.  Hjóluðum svo út í Hnífsdal.  Ég hafði svolitlar áhyggjur af því að það gæti hrunið úr Óshlíðinni vegna mikillar rigningar tveimur dögum áður, en ákvað að hjóla aðeins inn á hana, aðallega til að sonur minn gæti síðar meir sagt að hann hafi hjólað þessa leið.  Það fer kannski hver að verða síðastur, brimið nartar stöðugt í veginn og þar eð hann er aflagður, er honum sennilega ekki viðhaldið.  Hann var þó sæmilega laus við steina, vegurinn er greinilega hreinsaður, ég hef oft séð meira grjót á honum en þetta kvöld.

Þegar við nálguðumst Bolungarvík uppgötvaði ég að ég hafði gleymt hjólatöskunni minni þegar við vorum að þvo hjólin.  Í henni var veskið mitt, síminn, bíllyklar, viðgerðadót og pumpan.  Ég var þó með myndavélina í vasanum og gat tekið myndir, sem betur fer.  Ég vó og mat hvort við ættum að snúa við eða hjóla áfram og flýta okkur í gegn um göngin, jafnvel freista þess að stoppa bíl og fá að hringja til að láta einhvern sækja töskuna.  Skyndilega finn ég kunnuglega tilfinningu.  Það er sprungið hjá mér og loftið að leka úr dekkinu.  Við strandaglópar úti í rassgati, símalaus, nestislaus og allslaus.  Nema við sjáum glitta í bíl úti við vitann og náum þangað áður en ég endaði á felgunni.

Það voru nokkrir útlendingar á leið inn í bílinn.  Nei, þau voru ekki með síma en já, þau voru á leiðinni inn á Ísafjörð.  En aðeins pláss fyrir einn í bílnum.  Ekki gat ég skilið 11 ára einan eftir svo ég ákvað að senda hann með fólkinu, eldri hjónum og tveimur konum.  Hann átti samt í erfiðleikum með að muna staðarheitið, svo ég brá á það ráð að taka mynd af vitanum og Bolungarvík til að sýna foreldrum mínum, svo þau færu nú ekki að fínkemba Hnífsdalinn, eða leita að mér úti í Súðavík.  Lét hann svo fara með myndavélina og sagði fólkinu að setja hann út um leið og þau kæmu að bænum, hann myndi rata heim til afa síns og ömmu.

Svo beið ég.  Og beið.  Heila eilífð að því er mér fannst en ég var ekki með klukku, en taldi að einhver ætti að koma eftir 15-20 mínútur.  Mér fannst vera liðinn góður hálftími og ákvað að rölta áleiðis til Bolungarvíkur og reyna að ná í einhvern með síma.  Eftir því sem hugsanirnar leituðu á mig, þá greikkaði sporið.  Hvaða móðir setur barnið sitt upp í bíl með bláókunnugu fólki.  Eftir að hafa verið með stífa fræðslu í mörg ár, hversu hættulegt það er að fara upp í bíl með ókunnugum.  Þau setja hann kannski úr í Hnífsdal.  Eða bara alls ekki...

Annar bíll kom á móti mér og ég stöðvaði fólkið.  Það reyndust vera aðrir útlendingar, en vopnaðir íslenskum síma.  Svo ég gat hringt í mömmu og hún sagði mér að pabbi og sonur minn væri á leiðinni að sækja mig og hjólin.  Stuttu seinna komu þeir keyrandi, með hjólatöskuna, en á klukkutímanum sem liðinn var, hafði enginn stolið töskunni eða neinu úr henni.

Amma og afi drengsins eru óðum að jafna sig, en pjakkurinn kom einn æðandi inn með myndavélina á lofti, hrópandi "Mamma er þarna, mamma er þarna!!!"  Ég veit ekki hvort þessi mynd (hér fyrir ofan) var á skjánum, en þau héldu fyrst að ég hefði lent í slysi eða jörðin gleypt mig...

Viku seinna gerðist þetta.  Aurskriða féll á Hnífsdalsveg, yfir veginn og vinsæla göngu og hjólaleið sem liggur á milli Ísafjarðar og Hnífsdals.  Þá sömu og ég fór með syni mínum á reiðhjóli nokkrum dögum áður.  Ég hefði átt að hafa meiri áhyggjur af Óshlíðinni...  Þessi mynd er fengin "að láni" frá mbl.is.  Sjá nánar hér:

http://www.mbl.is/frettir/innlent/2014/07/03/aurflod_fellu_nidur_eyrarhlidina/

Uppfærsla síðar sama dag.  Skriða 2 af 3 náðist á myndband.  Á meðan ég var að horfa á það tók ég eftir hversu viðeigandi myndin af syni mínum sem hjólaði með mér er.  Svo ég varð að bæta því skjáskoti við og link á myndbandið.  Fólk þarf að vera skráð inn á fésbókina til að sjá það

https://www.facebook.com/photo.php?v=583040275150613

Ég byrjaði að blogga árið 2008.  Af því ég byrjaði að hjóla þá eftir langt hlé og hafði þörf fyrir að tjá mig einhvers staðar um það sem mætti betur fara í umhverfismálum án þess að ganga fram af vinnufélögum, vinum og ættingjum.  Alveg sama hvert efnið er.  Trúarbrögð, stjórnmál, umhverfismál, umferðarmannvirki, hjólreiðar, hvaðeina...  Allt ofstæki (aka brennandi áhugi) virkar fráhrindandi.  Það eru bara 10-20 færslur sýnilegar í dag, ég ætlaði aðeins að taka til og birta þær aftur smám saman.  Fólk skiljanlega sökkvir sér ofan í það sem því finnst skemmtilegt, og sumir hafa dvalið við neðan-nafla færslur á meðan aðrir dást að dugnaðinum, og enn aðrir hvetja mig áfram vegna áhrifanna sem ég hef haft á fólk.    Ef ég get hjólað allan ársins hring, miðaldra, gigtveik kona í yfirvigt, geta þá ekki allir hjólað?  Flestir.  Og þetta er alveg jafn gaman og á meðan maður hjólaði sem krakki.

Það græða allir á því að sem flestir hjóli.   Líka bíleigendur.  Annars yrðu umferðarteppur þyngri og erfiðara að finna bílastæði.  Meiri mengun, meiri pirringur, minni tími með fjölskyldunni vegna tafa í umferðinni.  Lýðheilsulegur ávinningur, heilsan hjá hjólandi fólki batnar og veikindadögum fækkar.  Tilefni þessarar færslu er slagorð hjá einum stjórnmálaflokki.  Hva, ætla ekki allir að hjóla?  Og í neðanmáli segjast þau ætla að skipuleggja borgina fyrir alla Reykvíkinga, ekki bara 101...

Þessa auglýsingu má skilja eða misskilja á ýmsa vegu.  Erum við hjólafólk orðin hip og kúl og á að moka meira undir okkur?  Sér hjólabrautir, hjólavísa á rólegar íbúagötur, fleiri hjólaboga sem er gott að læsa hjólin við, yfirbyggð skýli og svo framvegis, og svo framvegis.  Eða er þetta sprottið af vanþekkingu, halda menn að það séu bara einhverjir örfáir lattelepjandi treflar í miðbænum sem nota reiðhjól?  Er verið að gera góðlátlegt grín að okkur?  Varla rætið þegar endasprettur kosninga er hafinn.

Hæg eru heimatökin.  Ég sé um félagatal Fjallahjólaklúbbsins og bar saman greidd félagsgjöld eftir póstnúmerum við tölur frá Hagstofu Íslands.  Íbúar Reykjavíkur í 101 er 13% íbúa, varla er herferðinni beint að þeim, hvað um hin 87 prósentin.  Er henni kannski beint að 87% Reykvíkinga og tæplega 16 þúsund aðilar í miðbænum móðgaðir með því að kalla þá óbeint Lattelepjandi hjólandi trefla?  Þó að það sé ekki hægt að alhæfa, þá benda virkir félagar hjá okkur til þess að flesta hjólandi íbúa sé að finna í póstnúmeri 105.  Því næst 108.  101 er í þriðja sæti.

Ég veit nákvæmlega að hvaða markhópi þessi auglýsing beinist.  Ungu fólki á aldrinum 18-22 ára sem er að kjósa í fyrsta sinn.  Þetta er sá hópur sem hjólar lítið, á ekki enn börn sem hjóla, er með standpínu yfir flottum og hraðskreiðum ökutækjum og finnst fátt leiðinlegra en þegar einhver á reiðhjóli tekur fram úr þeim í bílabiðröðinni á Laugaveginum.  Flestir leggja reiðhjólinu þegar þeir fá bílpróf og byrja aftur að hjóla þegar hraðskreiðu ökutækin missa ljóma sinn og menn vilja fara hægar yfir til að njóta alls þess sem umhverfið hefur upp á að bjóða.

Frá því ég byrjaði að hjóla aftur árið 2008 hefur margt gott verið gert.  Sér hjólabrautir í Fossvogi og meðfram Suðurlandsbraut.  Góður stígur kominn á milli Reykjavíkur og Mosfellsbæjar.  Núna er verið að leggja sér hjólabraut meðfram Sæbraut.  Frábært.  Fullt af vel hönnuðum hjólabogum um alla borg.  Einhvers staðar í gamalli bloggfærslu sagði ég að við værum í ákveðnum vítahring, það hjóla svo fáir af því það það er ekki gert ráð fyrir hjólafólki í skipulagi sveita og bæja.  Og það eru engar úrbætur, af því það eru svo fáir sem hjóla.  Þetta hefur heldur betur snúist við.  Fólki sem hjólar að staðaldri fjölgar stöðugt.  Sem og úrbótum fyrir hjólreiðafólk.  Hefur þetta eitthvað með stjórnmál að gera eða hvaða flokkar eru við völd hverju sinni?  Nei, þetta er einfaldlega þrýstingur frá sífellt stækkandi hópi hjólandi fólks.  Og rökrétt þróun til hagsbóta fyrir alla.