Skautar

Það eru ein 30 ár síðan ég steig síðast á skauta.  Þegar ég var krakki á Ísafirði fórum við á hverjum einasta degi niður að Rækjuverksmiðjunni og skautuðum þar á affallsvatninu.  Fínasta skautasvell og nógu stórt til að rúma allan púkaskarann.  Og ef það var ekki nógu mikið frost og ísinn ekki nægilega traustur, þá var vatnið bara hnédjúpt, svo það var engin hætta á ferðum.  En hjálpi mér fnykurinn af manni ef ísinn brotnaði og maður lenti ofan í gúanóinu.

Það er alveg eins með skauta eins og reiðhjól.  Ef maður hefur einhvern tíma lært á þetta, þá gleymist það aldrei.  Kom mér á óvart hvað ég var flink, gat farið töluvert hratt og stoppað á punktinum.  Meira að segja skautað afturábak.  Datt bara einu sinni, þá var ég einmitt að hugsa að ég væri bara assgoti góð, en þá er nú gott að vera svolítið bólstraður og hafa mjúkan rass til að detta á.

Ef við hefðum drifið okkur út á svellið í desember eða fyrr, þá hefðu verið skautar í jólapökkum strákanna.  Já og mínum líka!

Litli gormur var að fara í fyrsta sinn og eftir einn hring settist hann með skeifu á bekkinn.  Hundfúll yfir að mamma væri að hanga í honum.  Hann vildi fá að skauta einn eins og hinir!  Sem hann fékk með aðstoð grindar.  Og í lokin var minn maður farinn að skauta einn með aðra hendi fyrir aftan bak, bara eins og professional.

Meira að segja unglingurinn vildi koma með, það hafa allir gaman af því að skauta, alveg sama hvað þeir eru gamlir.