Ber ég beinin hér?

1.7.2012 | 23:08

Eða "Helgi hinna blautu sokka..." Gat ekki alveg ákveðið titilinn á þessa færslu. Ég veit að ég get verið full dramatísk á köflum. En í hjólaferð helgarinnar átti ég fastlega von á að það yrðu ræstar út björgunarsveitir. Til hjálpar mér. Spurningin var bara hvort ég myndi gera það sjálf, þegar og ef ég kæmist í símasamband, eða hvort fólk færi að lengja eftir mér og hæfi leit. Hversu marga daga það myndi taka, hvort nestið mitt myndi duga og myndi fólk leita á réttu landsvæði, því, ehemm, ég gleymdi að láta einhvern vita hvert ég væri að fara. Enda áttu þetta að vera léttar dagsferðir, teppi og kósíheit úti í móa. Ég er búin að vera svolítið slæm af gigtinni undanfarið, ætlaði að taka því mjög rólega þessa helgi, ekkert að dansa eða misbjóða hnjánum á mér að öðru leiti.

7 tímum síðar, rétt fyrir miðnætti, ennþá stödd í óbyggðum, rammvillt, rökræðandi við þessa hauskúpu, eða réttara sagt, anda dýrsins sem umlukti hana einu sinni.... "Að vera eða ekki vera, og hvert í andskotanum á að fara", það er spurningin. Þá var ég orðin svolítið smeyk um hvernig þessari ferð myndi ljúka. Hver hefur ekki séð bíómynd, þar sem aðalhetjan ríður í óbyggðum fram hjá beinagrind af torkennilegu dýri sem af öllum líkum dó úr hungri og vosbúð og undir dynur tónlist af miklum þunga.

Þetta er fyrsta hauskúpan sem ég ramba fram á, en í staðinn fyrir að taka "ég-mun-deyja-hér-ein-og-yfirgefin" kast, þá bauð ég henni far á bögglaberanum og pláss í stofuskápnum, og hafði af henni þó nokkurn félagsskap við að skeggræða næstu skref. Maður virkar nefnilega eitthvað svo skrítinn og einkennilegur ef maður er einn að röfla við sjálfan sig.

Þetta er gallinn við að skipuleggja ferðalög á korti, maður sér ekki hvað er á bak við sakleysislegan slóða á ja.is. Þetta er leiðin sem ég valdi mér, 40 km hringur í kring um Vík í Mýrdal. Þar eð slóðinn er merktur með órofinni línu átti ég aldrei von á öðru en þetta lægi nokkuð ljóst fyrir, ég skoðaði hæðarlínurnar til að ferðin yrði ekki of erfið, og þetta átti að taka 4-5 tíma með hóflegum sólbaðspásum. Ég hjólaði fyrst malarveg, upp með Kerlingardalsánni, inn að tjaldstæðinu við Þakgil, Brúna línan sýnir svo það sem ég hjólaði, eða réttara sagt, óð og bar hjólið ca 30-40 sinnum yfir Kerlingardalsána og dröslaði því yfir eitt fjall eða svo...

Og eftir því sem klukkutímarnir liðu og ég hlægjandi eins og asni úti í kolmórauðri jökulsánni, með 20 kg hjól og farangur í fanginu að reyna að halda jafnvægi á sleipum, stórgrýttum botninum, á meðan straumhart vatnið náði mér upp í ... svuntu! það var eins gott að ég skyldi vera á rólegheita síðdegishjólatúr úti í náttúrunni, en ekki stödd sótölvuð á einhverri knæpunni í höfuðborginni, dansandi frá mér allt vit, og handónýt í hnánum næsta dag. Mýkt og blíða, það er stundum það sem maður þarfnast. En ekki alltaf það sem maður fær.

Ég fór úr skóm og sokkum þegar ég kom að fyrstu sprænunni. Enda náði hún mér upp á miðja kálfa. Næsta var breiðari en grynnri svo ég ákvað að hjóla yfir. Og missti jafnvægið og tyllti einum fæti niður. Þar eð ég var orðin blaut í annan fótinn sá ég engan tilgang í því að fara úr skónum við þá þriðju. Óð yfir og sópaði upp möl og steinum ofan í skóna. Blaut í báða fætur. Allt í lagi, ca 15 km eftir, þar af 10 á malbiki og svo bara kvöldsólin, ullarsokkar og bjór á tjaldstæðinu í Vík.

Mig grunaði aldrei að ég væri ekki á réttri leið, ég fann alltaf slóða öðru hvoru, þar sem ég gat jafnvel hjólað smá spotta. En leiðin var skiljanlega langtum erfiðari en ég átti von á í upphafi. Ég veit að það eru nokkrir manískir hjólakappar á Íslandi sem hafa lagt metnað sinn í að hjóla hvern einasta slóða á Íslandi. Nú get ég glatt þá. Það er einn sem liggur niður eftir endilangri Kerlingardalsá, ef fólk skyldi nú sitja og tosa í skeggið og vera í stökustu vandræðum með hvað það gæti nú hjólað, verandi búið með allt Ísland. Hún er ekki merkt inn á kort, en það er greinilegur jeppatroðningur eftir henni, svo já, þetta er slóði og vel hjólanlegur á góðu hjóli. En "nokkrar" ár að vaða yfir, svo vaðskór eru góð hugmynd. Og blautbúningur hugsanlega réttu hjólafötin.

Ég get því miður ekki frætt um ástandið eftir því sem nær dregur sjó, en þetta ættu fílhraustir karlmenn að komast, úr því ég komst meirihlutann nokkurn veginn stórslysalaust. Enda var ég ákveðin í að snúa við ef ég teldi einhverja hættu vera á ferð. Fyrst setti ég tímamörk fyrir að snúa við kl 21:00. Framlengdi þau til 22:00 eftir því sem Vá faktorinn jókst. Var ég búin að minnast á veðrið? Því miður var myndavél ekki með í för, ég hafði hugsað með mér, ef þetta er fallegt, þá kem ég bara aftur síðar og tek myndir. Já, þetta var fallegt. Þetta var raunar mjög fallegt. Þetta var stórbrotið, þetta var... orð fá því ekki lýst. kvöldsólin ljáði ægifögru umhverfinu aukið vægi, fallegar skýjamyndanir, bæði á himni og leikandi ský við fjallstoppa og algjört logn gerðu þessa kvöldstund að einni eftirminnilegustu og fallegustu útivistarferð sem ég hef nokkurn tíma farið í.

Fyrsta náttúruupplifunin mín var í Þórsmörk. Rétt rúmlega tvítug. Ég man ekki hvað ég hugsaði oft "Vááá", þegar ég kom þangað fyrst. Vá faktorinn var reistur endalaust í þessari ferð. Vildi að ég gæti sýnt ykkur eitthvað af þessari dásemd. Tek bara myndir næst. En nei, ég mun ekki hjóla eða ganga þetta aftur, þetta var allt of erfitt fyrir mig. Og þó, kannski... Verður maður ekki að klára dæmið?

Þegar hver endalaus salurinn með melum og árhvíslum opnaðist á fætur öðrum og þreytan og jafnvægisleysið óx, þá vissi ég að ég væri komin í ákveðin vandamál. Ég gæti ekki lengur snúið við, til þess voru árnar of erfiðar, sem ég náði þó að vaða fyrr um kvöldið, núna var ég orðin of þreytt til að geta staðið á móti straumnum. Svo það var tvennt í stöðunni, að leggjast fyrir, sofa í 3-4 tíma og halda áfram sömu leið, snúa við, eða taka stefnuna upp í fjöllin og reyna að átta sig á staðarháttum og komast þannig til byggða. Ég sá mastur í fjarska uppi á fjalli og hugsaði með mér að þar hlyti að liggja vegur. Bara drösla hjólinu upp þessa hæð, þá er stutt í mannabyggðir. Og þegar ég komst upp á hæðina, þá opnaðist þessi líka fallegi og grösugi dalur eins langt og augað eygði, tún, og beljur og rollur og unaðslegheit... en engir akvegir. Ekki alveg það sem mig langaði að sjá, þó þessi huggulega sveitasýn hefði ábyggilega gert mig agndofa af aðdáun fyrr um kvöldið. Ef einhver heyrði "nei, Nei, NEIIII, NEIIIIIIIIII" angistaróp bergmála niður í Vík þetta kvöld, þá var það ég. Svo það var lítið annað að gera en paufast áfram yfir mosa, mela og móa, líta kýrnar og hugsanlega árásargjarna nautgripi með hornauga og gargandi fugla allt í kring. Það er svo kapítuli út af fyrir sig.

Stundum þegar ég hjóla eftir fáförnum sveitavegum, þá myndast flokkur af fuglum fyrir framan mig, þeir sveifla sér, dilla sér, blaka vængjunum, sveigja í fagurlegri fylkingu út af veginum upp í nálæga kletta, en þegar ég fylgi þeim ekki, fer allt í upplausn, þeir fylkja sér aftur og reyna að fá mig með í gleðskapinn. Ég kalla stundum þessa tegund af fuglum partý-gauka, þeir sjá þarna einmana kvennsu á ferð og vilja ólmir bjóða henni í teiti. Núna upplifði ég aftur eitthvað svona, nema þeir voru afskaplega æstir eitthvað, og ég var farin að rýna vel niður fyrir mig, hvort ég væri nokkuð að stefna á hreiður. Nei, ég óð beint út í mýri og sökk upp fyrir mið læri, eins gott að ég var með hjólið með mér, það gat ég notað sem krekju, til að styðja mig við, á meðan ég kraflaði mig upp úr leiðjunni. Á meðan hringsóluðu fuglarnir yfir mér og ég gat ekki betur heyrt en þeir sögðu "Stupid woman, told you so..." svo sneru þeir við og flugu til baka. Voru þeir að vara mig við? Ég held það. Eða var það kannski bara þreytan... Eða óbyggðageðveikin...

Maður hefur séð fólk kyssa jörðina eftir að hafa lent í flugvélum sem voru í háska. Ég skal viðurkenna að ef hnén hefðu leyft, þá hefði ég lagst niður og kysst malarveginn sem ég rambaði loks inn á. Og eftir að hafa valið átt af handahófi (já, hóst, ég veit, garmin er kominn á óskalistann) þá rúllaði ég í átt til sjávar og meeeen, hvað myglaði, eldgamli opelinn minn var sjóðheitur og fagur í miðnætursólinni.... Dagur var að kveldi komin og ég raskaði ró tjaldstæðisgesta löngu eftir miðnætti, en glöð í hjarta yfir að vera komin heilu og höldnu til byggða.

Daginn eftir voru fæturnir á mér í ótrúlega góðu ástandi, þar hefur spa-meðferðin haft sitt að segja, þessi hjólaferð hefur verið á við heimsókn í dýrustu og flottustu baðstaði heims. Að skiptast á að lauga fæturna í ískaldri, steinríkri jökulánni, hita þá í brennandi sólinni, nudda iljarnar með sandinum af botni árinnar og viðra þá í heilnæmu lofti heiðanna... fólk borgar morðfé fyrir svona lagað á tilbúnum stöðum, þegar allt og sumt sem þarf eru óbyggðir Íslands. Og hæfileg bilun býst ég við...

Eftir að hafa skoðað loftmyndina betur á ja.is sé ég hvar ég villtist. Gula línan sýnir leiðina sem ég fór. Efri örin bendir á hvar vegurinn byrjar aftur. Ég sá meira að segja hjólförin við neðri örina, en var svo áttavillt að ég taldi þau liggja inn í land. Hélt að ég væri að fara í vesturátt, þegar ég stefndi raunar í hásuður.