... og svo kýrnar

 

Það er ekki tekið út með sældinni að búa í Vesturbænum.  Ég er eina mínútu að hjóla í vinnuna.  Eina mínútu að hjóla út í klúbbhús Fjallahjólaklúbbsins og eina mínútu að hjóla í Vesturbæjarlaugina.  Eftir að ég fattaði að það eru opnar matvörubúðir allan sólarhringinn í Vesturbænum hef ég varla átt erindi út fyrir póstnúmer 107.  Maður verður sífellt latari með minni hreyfingu og nú er ég orðin sílspikuð eins og beljurnar sem eru búnar að hanga á bás og éta í allan vetur.

Síðustu helgi átti ég erindi í Skálholt, en kórinn minn, sönghópurinn Norðurljós var með æfingabúðir.  Þó að veðurspáin væri leiðinleg, rok og rigning ákvað ég að kippa hjólinu með.  Sem betur fer, hann brast á með brakandi blíðu á sunnudeginum.

Hjólaði veg 353 - Kiðjaberg niður að Hestvatni og meðfram því á grófum malarvegi.  Það var smá bleyta í veginum, og klakabunkar á köflum, en samt vel hjólanlegt.  Maður verður pínu skítugur, bæði hjól og knapi, en það tilheyrir bara vorinu.

 

Venjulega heyrir maður alltaf einhver hljóð frá mannfólkinu, umferðarnið í fjarska eða dyn frá rafmagnsmöstrum.  Það er golfvöllur og sumarbústaðir í nágrenninu en þennan sólríka sunnudag var engin umferð við vatnið og lognið var slíkt að engin vindhljóð heyrðust, engir fuglar voru á vatninu, ennþá ísi lagt.  Eina hljóðið sem ég heyrði var niður í á sem rann í vatnið að norðanverðu.  Mér fannst ég jafnvel heyra snjóinn bráðna, slík var kyrrðin.  Á svona stundum fær maður á tilfinninguna að maður sé einn í heiminum og tíminn verður afstæður.

Svekkelsi dagsins fólust í þessu skilti.  Hér er verið að tæla mann, æsa upp og egna.  Hver stenst 3 heita potta eftir góðan hjólatúr?  Ekki ég.

Sundlaugin reyndist hins vegar vera mannlaus og lokuð.  Að vísu hægt að fara í snjó-sund sem ég væri alveg til í að prófa, en þá þarf maður að fá að dýfa sér ofan í heitan pott að því loknu.

Vorið er komið, óhætt að hleypa hjólurunum út.