Ég játa, eina ferðina enn

Oh, hvað það er hressandi fyrir sálina að játa allar sínar syndir.  Ég hef horft á nektardans.  Eins gott að lögin séu ekki afturvirk, þetta var 1990 og eitthvað.  Kvennakvöld á Broadway, þar mætti föngulegur karlmaður og fækkaði fötum jafnt og þétt.  Hann hélt að vísu eftir smá pungbindi, svo þannig lagað var þetta ekkert öðruvísi en fara í sund og glápa þar á flotta karlmannskroppa.

Ég var afar blönk á þessu tímabili, að reyna að standa á eigin fótum, nýbúin að kaupa mína fyrstu íbúð.  Visa kortið var fullnýtt, svo og heimildin, hvorki seðill né klink í veskinu.  Og nokkrar vinkonur að fara á þetta kvennakvöld og ég vildi ekki hringja Vestur í mömmu og pabba að betla pening.  Þá datt mér í hug að blikka stelpurnar í mötuneytinu að endurkaupa matarmiðana mína, svo ég kæmist á djammið.  Ég er samt ekki eins mikil djammgella og fólk gæti ætlað af skrifum mínum hér, þetta er alla vega í fyrsta og eina skiptið þar sem ég hef selt matinn af disknum mínum til að geta keypt mér gott í glas á barnum.

Það birtist meira að segja mynd af mér við þetta tækifæri í einhverju afþreyingartímaritinu, sönnunargagn #1.  Ég ætla rétt að vona að ég verði ekki boðuð í yfirheyrslu á lögreglustöðinni, en þá mun ég að sjálfsögðu axla mína ábyrgð og taka út viðeigandi refsingu.

Alþingi bannar nektardans

Athugasemdir

[Kristinn Sigurjónsson, 23.3.2010 kl. 16:19]

En er það ekki kostur að það skuli vera haft vit fyrir manni af fólki sem hefur vinnu af því að hafa vit fyrir fólki.

Skyldi enginn hafa vit fyrir þeim.