Sól, sjór og bjór

Næstum því.  Sól, sjór og hjól.  Reykjanes í nóvember.  Sólin breyttist raunar í slyddu á köflum.  Ákvað að skreppa í sund í Sandgerði.  Kippti hjólinu með ef ég skyldi vera í hjólastuði.  Sem ég er alltaf.

Byrjaði í Keflavík, hjólaði gegnum Garð niður að Garðskagavita, þaðan yfir til Sandgerðis, en var of sein í sundið, það lokaði kl 15.  Þá var bara að hjóla áfram inn í Keflavík og dýfa sér ofan í Vatnaveröldina.  Oh, notalegt.

Þetta er held ég það allra flatasta sem ég hef hjólað.  Ekki ein einasta brekka, varla að vegurinn hallaði nokkurn tíma.  Malbikað alla leið, en malbikið slæmt á stöku stað, t.d. rifur í bikinu og frá Garði að Sandgerði var nýlögð olíumöl sem var verri yfirferðar en malarvegur.

Það var töluverð umferð bíla, ég er aðeins að sjóast í umferðinni, fyrst þótti mér óþægilegt að hjóla í götunni heima, fannst alltaf eins og einhver væri í þann veginn að fara að klessa á mig.  Svo vandist ég að hjóla á götum með hámarkshraða 50, og núna var ég salíróleg þó að stórir trukkar með tengivagna brunuðu fram úr mér á ofsaferð.  Bara hressandi.  Ætli maður endi ekki á þjóðvegi eitt fyrir rest.  Kannski hjóla ég hringinn í kring um Ísland þegar ég verð sextug, en þá get ég hætt að vinna og farið á eftirlaun.

Þetta voru ca 25 km og mér fannst ég varla lögð af stað þegar ég var komin aftur til Keflavíkur, full stuttur hjólatúr.

Meiri snjó, meiri snjó, meiri snjó

Reykjavík er falleg í vetrarbúningi og það er voða gaman að hjóla í snjó, fá smá eplakinnar og klæja örlítið undan ullarbuxunum.  Bara ljúft.

Uxahryggir - með aðra hendi á stýri

Maður heyrir oft af fólki sem leggur sig í bráða lífshættu til að ná einhverju á filmu.  Ég filma stundum á meðan ég hjóla niður brekkur, þá með aðra hendi á bremsunni, reyni að halda myndavélinni eins kyrri og hægt er með hinni.  Þetta tekst stundum ljómandi vel, en í þetta skiptið voru bremsurnar orðnar pínu lúnar og ég geystist á full miklum hraða fram hjá ferðafélögum mínum niður stórgrýtta brekku, með aðra hendi á stýri, og með myndavélina á lofti.  Þeim þótti ég ægilegur töffari.  Hvað gerir maður ekki til að skemmta fólki, ha!  Óviljandi í þetta sinn.  Myndbandið kemur inn á morgun eða hinn, það tekur smá tíma að klippa og hljóðblanda það.  Set líka fleiri myndir í albúm hér á síðunni.

Fyrirvarinn var svolítið stuttur, ég kíkti af rælni á póstinn minn um kaffileitið og sá þessa ferð auglýsta næsta dag á vegum Fjallahjólaklúbbsins.  Hringdi heim í bóndann, "Má ég fara?" og fann gremjuna alveg í gegn um símalínuna.  "Nei, þú ert aldrei heima, ertu ekki að fara á jólahlaðborð annað kvöld!".  Svo ég fór snemma heim á föstudaginn, dröslaðist um heimilið með þennan dæmigerða Ég-má-aldrei-neitt-og-fer-aldrei-neitt fýlusvip svo kallinn gafst upp að lokum, "Jæja, farðu þá!"  Svo menn haldi ekki að ég búi við karlaofríki og þurfi leyfi til að fara ein út af heimilinu, þá eigum við ung börn og einhver þarf að vera heima að gæta þeirra.  Við skiptumst á.  Það verður að viðurkennast að það er ívið meira útstáelsi á frúnni, en ég er í kór, gönguklúbb, saumaklúbb, mömmuklúbb og hjólaklúbb, fyrir utan vinnutengda djammviðburði, en jólahlaðborðið var á vegum vinnunnar.  Svo það er nóg að gera í félagslífinu hjá mér.

Björgvin keyrði okkur á jeppanum sínum upp í Kaldadal með hjólin aftan á kerru.  Siggi var líka á bíl, en brá sér á hjólið öðru hvoru, það má segja að við höfum mætt Sigga nokkrum sinnum á leiðinni.

 

Þaðan var svo hjólað niður Uxahryggi, meðfram Þingvallavatni og yfir Mosfellsheiði til Reykjavíkur.  Þó að veðurspáin gerði ráð fyrir 2-4 stiga hita þótti mér ráðlegra að setja nagladekkið undir, alla vega að framan, það er meira bras að skipta um að aftan, svo ég ákvað að bíða með það.  Ég er ekki með öflugt ljós á hjólinu, bara svona venjulega týpu til að gangandi og hjólandi vegfarendur sjái mig á göngustígunum, nú og svo vildi ég vera komin tímanlega í bæinn, svo ég hefði tíma til að hafa mig til fyrir jólahlaðborðið.  Björgvin hinn bjartsýni sagði að við yrðum komin í bæinn löngu fyrir myrkur.  Það stóðst nú ekki alveg.

Þessi leið er ca 75 km frá Kaldadal niður í Klúbbhúsið við Brekkustíg.  Framan af á malarstíg, missléttur og misgrýttur en ágætlega fær.  Svo tekur malbikið við.  Við vorum einstaklega heppin með veður miðað við árstíma.  Hitastig rétt yfir frostmarki, sól öðru hvoru og svo ansi sterkur meðvindur yfir heiðina að Mosfellsbæ.  Við héldum hópinn framan af, en ákváðum að hver og einn færi á sínum hraða yfir heiðina eða húkkaði far með Björgvini sem fylgdi okkur á leiðinni.  Það var komin hálka og byrjað að dimma þegar við lögðum af stað frá Þingvöllum.  Sumir völdu að fá far, en þar eð ég hef ekki hjólað þessa leið áður, ákvað ég að fara hjólandi alla leið, nema ég yrði alveg blind í náttmyrkrinu, það stendur ekki til að hætta lífi eða limum þótt að maður vilji helst klára dæmið eins og lagt var upp með.

Þegar við lögðum af stað var golan svolítið kælandi og ég fór í ullarbol undir jakkann.  Svo fór ég í gult endurskinsvesti og þá varð mér allt of heitt eftir að við lögðum af stað svo ég varð að klæða mig aftur úr ullarbolnum.  Ég var eiginlega að klæða mig ýmist úr eða í alla ferðina og ég var farin að ganga undir gælunafninu "stripparinn".

Kvenfólk á ívið erfiðara með að kasta af sér vatni en karlmenn, við þurfum að hafa frið og næði, annars getum við ekki pissað.  Jeppinn hans Björgvins var þetta líka fína skjól og eftir að ég hafði nýtt mér það, ákvað María að fara að dæmi mínu, en gat ekki klárað af því Heimir óð að jeppanum til að leita að þrífætinum sínum, sem eftir mikla leit fannst hangandi neðan úr hjólinu hans.  Beið María með kall náttúrunnar þar til við vorum farin af stað, parkeraði hjólinu í vegarkantinum og fór á bak við stóran stein.  Kom ekki Björgvin keyrandi, sá hjólið liggja í vegarkantinum og fór út til að athuga hvort einhver þarnaðist hjálpar, og truflaði Maríu öðru sinni.  Ég er ekki viss um hvort hún þorði að reyna við þetta í þriðja sinn, kannski eftir að náttmyrkrið skall á.

Síðasta klukkutímann fylgdust við Runólfur að, við hjóluðum stíft til að ná yfir heiðina fyrir myrkur, hans ljós var betra en mitt og við rétt höfðum það af á upplýsta hluta Þingvallavegar, áður en síðasta dagskíman hvarf.  Svo fórum við stíginn meðfram golfvellinum í Mosfellsbæ, niður að sjó og meðfram honum yfir í Grafarvog.  Ég kom heim kl 18:30 og þá var sko skipt yfir í túrbóhraða, naglalakk, kokteill, sturta, make-up og sparidressið.  Allt þetta á hálftíma.  Svo hjólaði ég á jólahlaðborðið, át á mig gat, þaðan fór ég á djammið niðri í miðbæ, dansaði svolítið og hjólaði svo aftur heim fyrripart nætur.  Ætli ég hafi ekki hjólað um 90 kílómetra í gær.  75 í dagsferðinni og svo um 15 um kvöldið.  Alltaf gaman að hjóla, bætir, hressir og kætir.

Að lokum má skoða myndbandið á youtube:

 

 

Mánudagur til mæðu

Ég hjóla til vinnu á mánudögum eins og flesta aðra daga, svo kem ég heim seinnipartinn, hjálpa krökkunum með heimanámið, það er snædd pizza eða eitthvað annað léttmeti og svo hjóla ég aftur af stað.  Á æfingu hjá sönghópnum Norðurljósum.  Ég bý í Smáíbúðahverfinu og æfingastaðurinn er Hofstaðaskóli í Garðabæ.  Ég er búin að prófa nokkrar mismunandi leiðir og fer núna í gegn um Breiðholt og Kópavog aðra leiðina, ég er 20-25 mínútur á leiðinni, tvær miðlungs erfiðar brekkur, frá Elliðaárdal upp í Breiðholt og svo tekur Smárahvammurinn aðeins í lærin.

 

Það er ágætis aðstaða fyrir reiðhjól fyrir utan skólann, þak sem skýlir fyrir veðri og vindum.

Þegar ég er búin að syngja með félögum mínum í kórnum er andinn orðinn hvílíkt heitur og glaður og ég raula lögin á leiðinni heim.  Þá vel ég að hjóla niður að sjó og þræða strandlengjuna meðfram Kópavogi, fer stundum fyrir Kársnesið til að finna sjávarilminn og tjörulyktina af bátaútgerðinni, stundum langar mig í smá átök og fer þá yfir hæðina.  Kópavogurinn er fallegur, líka í myrkrinu, það skerpir skilningarvitin að þræða stíginn meðfram sjónum, dulúðin og mystíkin eykur áhrifin, aldrei að vita hvaða verur birtast skyndilega út úr náttmyrkrinu í næstu beygju.

Svo spæni ég á nýju hjólabrautinni í gegn um Fossvogsdalinn og er komin heim ríflega 35 mínútum seinna.  Þessi leið er nánast öll á stíg, varla hægt að tala um brekkur á leiðinni, rétt smá halli yfir Arnarnesið og þar verður maður að hjóla á götunni, gangstígarnir eru óvenju mjóir, varla að þar sé hægt að komast leiðar sinnar með barnavagn.

Mánudagur til mæðu?  Nei, það er sko ekkert mæðulegt við mánudagana á þessum bæ.  Þeir eru uppspretta andlegrar og líkamlegrar næringar.

Og þar fór Komda hjólið :(

 

Síðasta sumar fór ég í skemmtilega ferð til Viðeyjar og var þessi mynd tekin við það tækifæri.  Ég vorkenndi hvílíkt strákunum sem þurftu að hífa Komda hjólið mitt um borð í Viðeyjarferju, því það er níðþungt.  Ég var ákveðin í að mæta næsta sumar á léttara hjóli og það verður pottþétt, því  hjólinu var stolið síðasta föstudag, um hábjartan dag. 

Raunar hefði ég aldrei átt að kaupa þetta hjól, stellið var aðeins of lítið fyrir mig, en það var hræódýrt, 24 þúsund kall eftir hrun, með þægilegum fítus, hægt að brjóta það saman og setja í skottið á bíl.  Sem ég nýtti mér mikið á ferðalagi síðasta sumar, nú og svo þegar ég hef verið of drukkin til að hjóla heim af djamminu, þá er fínt að geta blikkað einhvern til að skutla sér og samanbrotnu hjólinu heim.  Nú bölva ég hástöfum að hafa verið svona tímanleg að setja nagladekkin undir, 25 þúsund kall þar!  Nema ég nái að kaupa notuð nagladekk á netinu, kannski verða það mín eigin dekk, heh.

Oh, í þessum skrifuðu orðum var ég að fatta að festingin fyrir töskuna að framan var á hjólinu, nú er taskan eiginlega ónothæf, nema ég geti keypt festingarnar sér *sich*, ótrúlegt hvað svona stuldur getur reynst manni leiðinlegur og fyrirhafnarsamur 

Hjóla-gormar

Ég var að hjóla með strákunum mínum fyrir stuttu og eldri strákurinn gat loksins sleppt báðum höndum af stýrinu í einu.  Hann er 11 ára gamall, lærði að hjóla án hjálpardekkja 9 ára, en hann glímir við líkamlega annmarka, vantar styrk, snerpu og jafnvægi.  Hann hefur til dæmis ekki enn hjólað standandi eða reynt að skransa eins og stráka er siður.  Litli bróðir var farinn að hjóla standandi og reyna að klifra upp á hnakkinn í löngum aflíðandi brekkum löngu áður en hjálpardekkin voru fjarlægð.  Hann náði þeim áfanga 6 ára gamall.

En þetta fannst litla bróður alveg svakalega flott hjá stóra bróður, "Vá, hann ætti bara að fara að vinna i sirkus eða eitthvað!"